Η 19^η Μαΐου είναι ημέρα πένθους και μνήμης.

Η γενοκτονία 353.000 Ελλήνων του Πόντου την περίοδο 1916-1923 είναι παγκόσμιο ιστορικό γεγονός.

Η διεθνής εκκρεμότητα της αναγνώρισης και της ηθικής δικαίωσης των θυμάτων Ποντίων συμπατριωτών μας, δεν απαλλάσσει την Ιστορία και την συνείδηση της ανθρωπότητας από αυτή τη μαύρη σελίδα.

Είναι χρέος μας να επιτύχουμε την ιστορική και ηθική δικαίωση του ποντιακού ελληνισμού. Να ανταποκριθούμε στο αίσθημα δικαίου των Ποντίων.

Να δικαιώσουμε μία ελπίδα δεκαετιών.

Μία ελπίδα που συντροφεύει τον πόνο της μνήμης.

Μία προσδοκία που συντροφεύει τις αφηγήσεις των ανθρώπων.

Αυτός είναι ο μεγάλος καημός των Ποντίων.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

το Ποντιακό Ζήτημα είναι εθνικό και διεθνές, είναι ζήτημα ιστορικό και πολιτικό. Και ως τέτοιο, δεν ανήκει αποκλειστικά στη σφαίρα της συλλογικής μνήμης του παρελθόντος.

Αντίθετα, είναι ζώσα ιστορία, ανήκει στη σκέψη και στη δράση του παρόντος και του μέλλοντος.

Η 19^η Μαΐου είναι κάτι παραπάνω από ημέρα μνήμης, είναι μέρα πολιτικού στοχασμού και απολογισμού, για το πού είμαστε, τι έχουμε κάνει και τι πρέπει να κάνουμε για την αποτελεσματική προώθηση του ποντιακού ζητήματος.

Γι΄ αυτό, το πολιτικό και ηθικό χρέος της Ελληνικής Πολιτείας δεν είναι στιγμιαίο, αλλά διαρκές.

Αναφέρομαι, τόσο στις συντεταγμένες πρωτοβουλίες για την ευρωπαϊκή και διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων, στο πλαίσιο των αρχών του Διεθνούς Δικαίου και των ευρωπαϊκών θεσμών, όσο και στην προώθηση της επιστημονικής γνώσης και τεκμηρίωσης για το ζήτημα, τόσο μέσα από το εκπαιδευτικό μας σύστημα όσο και μέσα από τις συλλογικές πρωτοβουλίες του ποντιακού κινήματος.

Μπορούμε να έχουμε αποτελέσματα. Είναι χρέος μας να έχουμε αποτελέσματα.

Αλλά στην Πολιτική, το αποτέλεσμα είναι θέμα συστηματικής δουλειάς, γνώσης, τεκμηρίωσης και συλλογικής προσπάθειας. Η ματιά και η κρίση μας για το ζήτημα δεν χρειάζεται να θολώνουν από φοβίες, πάθη ή μίσος.

Το αίσθημα δικαίου των Ποντίων και όλου του Ελληνισμού για το ποντιακό ζήτημα είναι η πρώτη ύλη για να έχουμε μια βαθειά και ριζωμένη σχέση με την αλήθεια.

Η βαθειά σχέση μας με την αλήθεια και την δικαιοσύνη μας κάνει αποτελεσματικούς.

Αυτή είναι  η σχέση που ενδυναμώνει τη φιλία και την πρόοδο των λαών.

Σ΄ αυτή τη βάση η ιστορία του ποντιακού ζητήματος μπορεί να ενδυναμώσει τη σχέση μας με την Τουρκία.

Αυτή είναι η σχέση που ενδυναμώνει τη σχέση μας με την Ιστορία και τη στάση μας στα σημερινά μεγάλα ζητούμενα για τη χώρα.

Γιατί, τι είναι αυτά που τελικά η 19 Μαΐου μας φέρνει στο νου;

Τι σκέψεις μπορούμε να κάνουμε σήμερα; Τι ιδέες και διδάγματα αντλούμε;

Πρώτον, το ασίγαστο πάθος του Ποντιακού Ελληνισμού για επιβίωση, προκοπή, πρόοδο, ευημερία και πολιτισμό. Τόσο στα δύσκολα χρόνια της τουρκοκρατίας.  Όσο και μετά τη σύγχρονη προσφυγιά.

Πρόκειται για ιστορικό, κοινωνικό και πολιτισμικό υπόδειγμα του τι σημαίνει να ξεκινάς από την αρχή, να μην υποκύπτεις, να σηκώνεσαι όρθιος, να αντέχεις και να ξανα-προοδεύεις.

Αυτό το υπόδειγμα αντοχής και πίστης στις δυνάμεις και στις παραδόσεις μας, είναι ο πραγματικός ορισμός του πατριωτισμού. Αυτό είναι που προκαλεί ρίγος σε όλους τους Έλληνες.

Δεύτερον, η ποντιακή τραγωδία μας δείχνει την αξία της Δημοκρατίας, της ανεκτικότητας, της αλληλεγγύης και της συμφιλίωσης. Ο Ελληνισμός έχει υποστεί τεράστια πλήγματα από τον εθνικισμό και τον φασισμό.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

ο φόρος τιμής στα χιλιάδες θύματα της γενοκτονίας είναι η μνήμη, η αλήθεια και η δικαιοσύνη.

Μόνο τότε σεβόμαστε πραγματικά τους αγώνες και τον πόνο εκείνων των ανθρώπων.

Μόνο τότε ακούμε πραγματικά τον αναστεναγμό τους.

Μόνο τότε, ξέρουμε ποιοι είμαστε και πού θέλουμε να πάμε.