Η τρομοκρατική δράση στην Ελλάδα σημάδεψε τόσο τα πρώτα όσα και τα ύστερα χρόνια της Μεταπολίτευσης, αποτελώντας για μεγάλο διάστημα μια σελίδα ντροπής για τη δημοκρατία μας.

Με κύριο εκπρόσωπο τη 17 Νοέμβρη, η τρομοκρατία επιδόθηκε με δεκάδες βομβιστικές επιθέσεις, επί 27 ολόκληρα χρόνια, σε άγριες δολοφονίες αθώων ανθρώπων, μετατρέποντας πολλές φορές τη χώρα σε μαύρο πρόβατο στη διεθνή κοινή γνώμη και στους συμμάχους μας.

    Το στοιχείο που προσωπικά, ωστόσο, με συγκλόνισε περισσότερο, όταν το 1999 ως υπουργός Δημόσιας Τάξης βρέθηκα από θέση ευθύνης απέναντι στην τρομοκρατία, ήταν η ανθρώπινη πλευρά των πραγμάτων: ο ανείπωτος, βουβός πόνος των οικογενειών των θυμάτων. Οι σιωπηλοί, απομονωμένοι συγγενείς των δολοφονημένων. Τόσο χαρακτηριστική η κοινωνική τους μοναξιά, σαν οι ρόλοι να είχαν αντιστραφεί, λες και ήταν τα θύματα που είχαν διαπράξει κάποια εγκληματική πράξη. Ο πόνος αυτός αποτέλεσε κίνητρο προκειμένου να εργαστώ συστηματικά ώστε να αντιληφθώ όλες τις διαστάσεις του φαινομένου. Η σιωπή αυτή με βοήθησε να καταλάβω πως το τραύμα της απώλειας γινόταν πιο βαθύ λόγω της αδυναμίας ανταπόκρισης του κράτους δικαίου και της κοινωνικής αδιαφορίας.

    Κοιτάζοντας πίσω, 20 χρόνια μετά την εξάρθρωση της δολοφονικής οργάνωσης, αισθάνομαι ότι η δημοκρατία μας για ακόμη μια φορά νίκησε με τρόπο που δικαιώνει τις βασικές της αρχές και αξίες. Το τέλος της οργάνωσης επισφραγίστηκε με μια δίκαιη δίκη, με ατράνταχτες αποδείξεις, με τεκμήρια, με διαφάνεια και πλήρη δημόσια θέα. Η δίκαιη δίκη επιβεβαιώθηκε σε όλους τους βαθμούς της δικαστικής διαδικασίας και έδωσε, έτσι, τη δυνατότητα στην ελληνική και στη διεθνή κοινή γνώμη να σχηματίσει καθαρή εικόνα για τη φυσιογνωμία, για τα κίνητρα και για τη δράση των δολοφόνων. Έγινε επίσης η αιτία να απομυθοποιηθεί και να καταδικαστεί το αφήγημα της ένοπλης βίας και να αποκατασταθεί η μνήμη των αδικοχαμένων ανθρώπων.

    Αισθάνομαι κατά κάποιον τρόπο τυχερός που στη διάρκεια της διαδρομής μου, μαζί με εκατομμύρια συμπολίτες μου, βίωσα, μεταπολιτευτικά, μεγάλα γεγονότα που επισφράγισαν καθοριστικές νίκες της δημοκρατίας. Η πρώτη δημοκρατική νίκη αφορούσε τη δίκη της χούντας στη δεκαετία του ΄70. Νεαρός φοιτητής, άκουγα τη φωνή του εντυπωσιακού προέδρου Ντεγιάννη να απευθύνεται στους κατηγορούμενους πραξικοπηματίες με τρόπο που με εντυπωσίαζε κυρίως για τη νηφαλιότητα της έκφρασής της. Η δίκαιη δίκη της χούντας ήταν το επιστέγασμα του τέλους μιας ανώμαλης εποχής βιασμού της δημοκρατίας. Η δεύτερη νίκη αφορούσε ακριβώς αυτήν που γιορτάζουμε σήμερα. Τη δικαστική καταδίκη της ένοπλης βίας και το τέλος της 17Ν. Η Τρίτη είναι πρόσφατη και αφορά τη δίκης της φασιστικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή. Η δίκη αυτή σηματοδότησε την οριστική-ελπίζω-ήττα των ναζιστικών υπολειμμάτων που υπήρχαν στην ελληνική κοινωνία και βρήκαν έκφραση ακόμη και στη Βουλή.

    Ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αναζητούνται ακόμη απαντήσεις από το κράτος δικαίου για πολλές δολοφονίες. Δολοφονίες που την ευθύνη τους ανέλαβαν τρομοκρατικές οργανώσεις με προκήρυξη και παραμένουν ανεξιχνίαστες. Αφταιγοι, αθώοι άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους σε ένοπλες επιθέσεις, εν καιρώ δημοκρατίας, χωρίς δυστυχώς να έχει αποδοθεί δικαιοσύνη. Αναφέρω εντελώς ενδεικτικά  από τη Βιργινία Κωνσταντίνου μέχρι τον Γιώργο Βασιλάκη.

    Υπάρχει όμως και η Μαρφίν που μας έχει πληγώσει τόσο πολύ, συλλογικά και βαθιά, την οποία βίωσα και προσωπικά. Η Μαρφίν αποτελεί κηλίδα για τη δημοκρατία μας. Η κηλίδα θα εξαφανιστεί όταν οι προανακριτικές και δικαστικές Αρχές ολοκληρώσουν το έργο της αναζήτησης των ύποπτων δραστών. Είμαι βέβαιος ότι και σε αυτήν την περίπτωση η νίκη της δημοκρατίας θα είναι συντριπτική.

 

Ακολουθούν οι αναρτήσεις στα social media:

Δείτε την ανάρτηση στο Facebook εδώ Δείτε την ανάρτηση στο Twitter εδώ